#86 "Najlepszy dzień w moim życiu" 25 lat

 Witam kochanych czytających! ♥ 

UWAGA JEST TO DŁUGI I BARDZO 

OTWARTY/PRYWATNY WPIS!

WEJŚCIE NA WŁASNE RYZYKO :) 

Dokładnie tego dnia, 25 lat temu o godzinie 10:35 przyszła na świat mała Kasia. Wszyscy mówią, że piękny wiek, ja jednak czuję się wciąż jakbym żyła w 2016 roku, gdy miałam 18 lat. Wiele moich koleżanek i kolegów zaczyna się czuć "staro", bo przecież 30stka za rogiem. A ja mimo, że nie wiem gdzie ten czas się podział, może i mam 25 lat, ale wcale nie czuję się z tym źle. Może dlatego,  że ludzie nadal dają mi 18, co czasami działa na moją niekorzyść, bo nie czuję się brana na poważnie. Z drugiej strony, gdy skończę 40 będą dawać mi 33 (a może i mniej ;) ) Zaczęłam być z siebie dumna, co kiedyś przychodziło mi z trudem, a ta magiczna liczba 25 jest tylko cyfrą. Trzeba cieszyć się życiem, czas mija nieubłaganie i nim się obejrzę będę miała te wspomniane 40. Każdy etap życia ma w sobie coś specjalnego. Wiek jest przede wszystkim określeniem naszych doświadczeń życiowych. Wiele osób w moim wieku ma dzieci, jest już po ślubie, a równie tak samo wiele moich rówieśników wciąż imprezuje po 3 dni pod rząd z tygodniowym kacem. Każdy żyje po swojemu, a wiek niestety przypomina nam o końcowym odliczaniu. Złapałam się ostatnio na tym, jak często ludzie biorą życie za coś pewnego - ja również. Bo przecież średnia życia to nie 25, a co najmniej te 70 lat. Więc wszyscy myślą - mam jeszcze czas. No cóż, nie masz. Nie wiesz, czy jutro rano się obudzisz. Powinniśmy bardziej doceniać te poranki, kiedy możemy otworzyć oczy, spojrzeć na świat, wypić kawę i żyć. Ja również kładę się spać z takim przeświadczeniem, że przecież jutro też jest dzień, ale wcale tego nie wiem. Kilka dni temu po południu nad domem moich teściów przeleciał jakiś "odrzutowiec bombardowiec" gdy byliśmy tam z moim chłopakiem na kawie. Przysięgam, że zrobił takiego hałasu, że sparaliżował mi mięśnie. Przysięgam, że narobił tyle hałasu, że już widziałam całe życie przed oczami "kur*a, zbombardują nas, wojna" zamiast wyjść zobaczyć, co to i gdzie to no i co to, to zasłoniłam uszy i na prawdę czułam się, jak sparaliżowana. Myślę, że wszyscy w czwórkę mieliśmy przez chwilę z tyłu głowy to powyższe zdanie. Biorąc pod uwagę sytuację na świecie, gdzieś z tyłu głowy mam taką świadomość, że nic nie trwa wiecznie. Pracując z ostatnią generacją, która przeżyła wojnę, jestem jakoś bardziej... świadoma? Lub trochę przestraszona, że tak jak wtedy w roku 1939 w zwykły biały dzień przeleciało ludziom coś nad głową, tak jak nam w ubiegłym tygodniu z tą różnicą, że po domach, nad którymi to "coś" leciało został tylko pył, tak nam również mogłoby się to przytrafić. Odbiegam trochę od tematu urodzin, ale jakoś naszły mnie ostatnio te przemyślenia. NATO nie pozwoli, żeby Putin zaatakował Europę. Już to widzę. Jakoś nie wierzę w te wszystkie traktaty, papiery, porozumienia. Jak będzie chciał to i tak zrobi swoje. A jak to się wtedy potoczy... Cóż, może NATO wejdzie do akcji, ale jak to się skończy? Lepiej o tym nie myśleć. 

1998

Naszły mnie przemyślenia "życiowe", jednak wracając do tematu urodzin i mnie samej, haha : 

Mam 25 lat i właśnie teraz mija 7 lat od kiedy mieszkam w Holandii. Tyle słów ciśnie mi się na usta, czy też na palce w tym przypadku, że nie wiem od czego zacząć. Pierwsze osiemnaście lat życia spędziłam w naszym pięknym kraju Polsce. Kilka dni przed osiemnastymi urodzinami wyjechałam do Holandii. Nie będę kolejny raz opowiadać, dlaczego ani jak, ponieważ wiele razy o tym już wspominałam. Kiedyś zrobię jeszcze pewne podsumowanie tego okresu. Moje życie dzielę od tego czasu na życie "przed" i "po". Zdecydowałam się na takie właśnie życie, taką drogę obrałam i staram się żyć swoim wymarzonym życiem oraz codziennie stawać się coraz lepszą wersją siebie. 18 lat życia "przed" moim przyjazdem do Holandii wspominam różnie. W zasadzie miło i ciepło, ale wydarzyło się wiele rzeczy lub właśnie nie wydarzyły a powinny, które do dziś nieco komplikują mi życie. "Po" przybyciu do Holandii zaczęło się dla mnie zupełnie inne życie, jednak myślę, że nie tylko zmiana otoczenia i życia jako tako była mianownikiem wszystkiego. Również wiek, w którym wtedy byłam.  Zostałam tzw. "dorosłą" i wiele też się ode mnie wymagało, bo mam już 18 lat. Próbowano mi również wpoić pewne wzorce życiowe, co było oczywiście dla mojego dobra, ale dopiero dziś mając 25 lat mogę powiedzieć, że jestem na tyle dojrzała, aby wiedzieć już co z tych wzorców ze mną rezonuje, a co nie. Prawda jest taka, że ja dopiero teraz w pełni rozkładam skrzydła i poznaję siebie, a przy okazji mojego partnera, innych ludzi, różne kultury, życie samo w sobie. Kształtuję swoją osobowość poprzez przerabianie niektórych traum z przeszłości, zaczynam kochać siebie i być z siebie dumna, wierzyć w siebie, stawiam granice, bronię się i stawiam siebie na piedestale, ponieważ jeśli nie będę dobrze czuła się sama ze sobą, nie będę miała siły, by być dla innych. A ja lubię być dla innych wsparciem, jednak nie może to być kosztem mojego zdrowia (szczególnie tego psychicznego). Czasami bywam niepewna siebie, nie jestem idealna, bo nikt nie jest, każdy szuka swojego sposobu na własne życie. Jednak teraz na prawdę cieszę się życiem, czego jeszcze 3 lata temu absolutnie nie potrafiłam. Te wszystkie zmiany, nakazy i zakazy, próby pomocy mi, a jednak z drugiej strony nakładanie własnej woli i brak przestrzeni do samorozwoju spowodowały, że w okresie panującego korona-świrusa wpadłam w pewnego rodzaju depresję/wypalenie. Nie zostało to nigdy stwierdzone przez specjalistę, ale po prostu wszystko mi się w jednym momencie ulało i koniec. I to był mój upadek na dno, którego potrzebowałam, aby wstać silniejsza. Nie było to fajne doświadczenie, ale potrzebne. 

Już wcześniej chciałam o tym napisać, choć z drugiej strony nie chciałam też przekraczać pewnej granicy prywatności w sieci. Jednak uznałam, że ten temat jest ważny, nie jest powodem do wstydu, a może mój wpis podniesie kogoś na duchu, komu w tym momencie wydaje się, że nie będzie już lepiej. Tak wiele ludzi zmaga się z depresją i choć nigdy u mnie nie potwierdzono jej, było to raczej wypalenie na każdej możliwej płaszczyźnie życiowej - to czułam się, tak jak ludzie często opisują depresję. Jednak po kilku sesjach z różnymi psychologami stwierdziłam, że wywrócę swoje życie do góry nogami, bo wiem że jestem silna i wiem czego mi potrzeba, oraz nad czym muszę pracować. Nie namawiam, aby brać takie rzeczy samemu w swoje ręce - w moim przypadku wyszło mi to na lepsze. Potrzebowałam jedynie odwagi do zmian. To one były rozwiązaniem moich problemów. Ale zmian, których sama chciałam dokonać, a nie tych narzuconych mi.  Zaczęłam od rzucenia pracy, która nie dawała mi satysfakcji. Szef był na tyle uprzejmy, że doszedł ze mną do porozumienia, dzięki któremu mogłam pojechać na 2 miesiące do mojego domu w Polsce, gdzie spędziłam czas z moją rodziną i przyjaciółmi. Mój układ nerwowy był totalnie rozwalony, dlatego 2 miesiące beztroski w Polsce pozwoliły mi wrócić do pełni sił witalnych. Bardzo dużo wsparcia dostałam wtedy od mojego brata, gdyby nie on pewnie dalej walczyłabym sama ze sobą. Mój związek przetrwał próbę czasu, a ja po powrocie byłam naładowana pozytywną energią. Moje od lat rozładowane akumulatory zostały doładowane na maxa. Zmiana pracy była kluczowa i była największym punktem zwrotnym. Mój chłopak mocno mnie wspierał, sam również przechodził wtedy przez wiele zmian, dlatego mogliśmy wspierać siebie nawzajem i wyjść z tego silniejsi. Również moi "drudzy rodzice", tzn. rodzina ze strony mojego chłopaka zawsze przy mnie była, nie ważne, w jakim stanie byłam - oni zawsze przy mnie byli i wierzyli we mnie, gdy ja tej wiary w siebie nie miałam. 

2014

Wszyscy mamy wady i zalety, grunt aby potrafić się skłonić do samo refleksji. Ważne też jest, aby mieć odpowiednie wsparcie w bliskich, czasami dobrze jest być postawionym do pionu, bo nie zawsze widzimy to, co inni w nas widzą. W moim wieku ważna jest również swoboda i przestrzeń na odkrywanie siebie. Przez ostatnie 2 lata tak urosłam w siłę, że chciałabym obdzielić nią cały świat. To, co dajemy dostajemy z powrotem. Równie ważne jest to, jakiej jakości są nasze myśli. Jeśli myślisz negatywnie - przyciągniesz do siebie całe negatywne bagno. W momencie, gdy zaczniesz zauważać nawet najdrobniejsze zmiany i je doceniać i wyćwiczysz swój mózg, aby zmienić niektóre procesy myślowe (to wszystko to nic więcej niż fizyka kwantowa udowodniona naukowo) będziesz w stanie osiągnąć na prawdę wiele. Ja jestem tego przykładem i długo nie odważyłam się "chwalić" moimi osiągnięciami, jednak uznałam, że nie ma w tym nic złego, ponieważ nie chodzi mi o dumę i poklaski. Ja po prostu chciałabym, dołożyć swoją małą cegiełkę dla lepszego świata. Dlatego też pracuję tam, gdzie pracuję. A ludzie wokół nas są różni, jedni będą cieszyć się z Tobą, a drudzy Cię znienawidzą. To w dużej mierze zależy od tego, jak oni czują się sami ze sobą i ze swoim życiem. Zazdrość to wstrętne odczucie, każdy jest panem własnego losu i kreuje swoją własną rzeczywistość. 

2018

Najważniejsze jest dla mnie tu i teraz. Te 7 lat w Holandii, jak i również te lata wcześniej - ukształtowały mnie właśnie w taki a nie inny sposób i po dwóch latach intensywnej pracy nad sobą (chociaż całe życie to nauka) - mogę powiedzieć, że jestem tam, gdzie chcę być. Jestem dużo bardziej samodzielna, mam więcej wiary w siebie, czuję się "dorosła" - ale na swój sposób. Akceptuję siebie i swoją przeszłość, jestem otwarta na innych i wiem, że te wszystkie wydarzenia w moim życiu były po coś. Utorowałam sobie właśnie taką ścieżkę a nie inną i muszę codziennie dokładać nową cegiełkę, aby iść na przód. Żyję po swojemu, jest mi dobrze, życzę innym dobrze i nie mieszam się nikomu do jego życia. Jestem wspierana i chcę wspierać oraz inspirować innych. To jest moje życie, to jestem ja i tak właśnie chcę żyć. A jeśli nadejdą zmiany - stawię im czoło i wiem, że wszystko dzieje się z jakiegoś powodu, a ja dam sobie radę. Akceptuję i doceniam wszystko i wszystkich w moim życiu. Mogłabym tak pisać i pisać, jednak to jest właśnie moja historia życiowa. Ty masz swoją, każdy z nas ma swoją indywidualną. Moja droga do tego miejsca kosztowała sporo łez, ale była również pełna uśmiechu. Wyrosłam na taką właśnie osobę, chyba różnię się od typowych dziewczyn w moim wieku - ale wszyscy jesteśmy wyjątkowi i idealnie na swój sposób. 

Życzę sobie z okazji  moich urodzin wszystkiego najlepszego! ♥

PS. Właśnie dziś w moje urodziny wypada mój pierwszy dzień roku szkolnego. 

Po 7 latach wracam do szkoły, której nie ukończyłam.

W imię lepszej przyszłości dla siebie samej

złożyłam również wypowiedzenie w mojej pracy,

a za kilka tygodni rozpoczynam pracę w nowej firmie 

(na tym samym stanowisku). 

Więcej w kolejnym wpisie :) 

UŚCISKI, DZIĘKUJĘ ŻE JESTEŚCIE ♥ 

Kasia